هیچ آزمایشی نمی تواند تشخیص دهد که به بیماری بهجت مبتلا هستید، بنابراین پزشک در درجه اول به علائم و نشانه ها تکیه می کند. از آنجایی که تقریباً همه افراد مبتلا به این بیماری دچار زخم های دهانی می شوند، زخم های دهانی که حداقل سه بار در 12 ماه عود کرده اند، عموماً برای تشخیص بیماری بهجت ضروری هستند.

علاوه بر این، تشخیص بیماری بهجت به حداقل دو علامت اضافی نیاز دارد، مانند:

• زخم های تناسلی عود کننده
• التهاب چشم
• زخم های پوستی

آزمایش هایی که ممکن است به آن نیاز داشته باشد عبارتند از:

• آزمایش خون یا سایر تست های آزمایشگاهی که ممکن است شرایط دیگر را رد کند.
• تست پاترژی، که در آن پزشک یک سوزن استریل را وارد پوست کند و یک تا دو روز بعد از آن منطقه را بررسی کند. اگر مثبت باشد، یک برجستگی قرمز کوچک در زیر پوست جایی که سوزن وارد شده، ایجاد می شود. این نشان می دهد که سیستم ایمنی بدن نسبت به یک آسیب جزئی بیش از حد واکنش نشان می دهد.

رفتار

هیچ درمانی برای بیماری بهجت وجود ندارد. اگر فرم خفیف دارید، پزشک ممکن است داروهایی را برای کنترل درد و التهاب و شعله‌ ور شدن پیشنهاد کند. ممکن است بین شعله ور شدن نیازی به دارو نداشته باشید.

برای علائم و نشانه های شدیدتر، پزشک ممکن است داروهایی برای کنترل بیماری بهجت در سرتاسر بدن، علاوه بر داروهای شعله ور شدن، تجویز کند.

درمان علائم و نشانه های بیماری فردی بهجت

داروهایی که برای کنترل علائم و نشانه هایی که در طول عود کمک کننده هستند، می توانند شامل موارد زیر باشند:

• کرم ها، ژل ها و پمادهای پوستی. داروهای کورتیکواستروئیدی موضعی مستقیماً روی زخم‌های پوستی و تناسلی برای کاهش التهاب و درد استفاده می‌شوند.

• استفاده از دهانشویه. استفاده از دهانشویه های مخصوص حاوی کورتیکواستروئیدها و سایر عوامل ممکن است درد زخم های دهان را کاهش دهد.

• قطره چشم. اگر التهاب خفیف باشد، قطره‌های چشمی حاوی کورتیکواستروئیدها یا سایر داروهای ضد التهابی می‌توانند درد و قرمزی چشم را تسکین دهند.

درمان های سیستمیک بیماری بهجت

اگر داروهای موضعی کمکی نکردند، پزشک ممکن است دارویی به نام کلشی سین (Colcrys، Mitigare) را برای زخم های عود کننده دهان و ناحیه تناسلی توصیه کند. تورم مفاصل نیز ممکن است با مصرف کلشیسین بهبود یابد.

موارد شدید بیماری بهجت نیاز به درمان هایی برای کنترل آسیب ناشی از بیماری بین شعله ور شدن دارد.

اگر بیماری بهجت متوسط ​​تا شدید دارید، پزشک ممکن است موارد زیر را تجویز کند:

• کورتیکواستروئیدها برای کنترل التهاب. کورتیکواستروئیدها مانند پردنیزون، التهاب ناشی از بیماری بهجت را کاهش می دهند. پزشکان اغلب آنها را با داروی دیگری برای سرکوب فعالیت سیستم ایمنی تجویز می کنند.

  عوارض جانبی کورتیکواستروئیدها شامل افزایش وزن، سوزش سر دل مداوم، فشار خون بالا و نازک شدن استخوان (پوکی استخوان) است.

• داروهایی که سیستم ایمنی را سرکوب می کنند. التهاب مرتبط با بیماری بهجت را می توان با داروهایی کاهش داد که از حمله سیستم ایمنی به بافت های سالم جلوگیری می کند. این داروها ممکن است شامل آزاتیوپرین (Azasan، Imuran)، سیکلوسپورین (Gengraf، Neoral، Sandimmune) و سیکلوفسفامید باشند. این داروها می توانند خطر عفونت را افزایش دهند. سایر عوارض جانبی احتمالی عبارتند از مشکلات کبدی و کلیوی، شمارش خون پایین و فشار خون بالا.

• داروهایی که پاسخ سیستم ایمنی را تغییر می دهند. اینترفرون آلفا-2b (اینترون A) فعالیت سیستم ایمنی بدن را تنظیم می کند. ممکن است به تنهایی یا همراه با سایر داروها برای کمک به کنترل زخم های پوستی، درد مفاصل و بیماری چشم در افراد مبتلا به بیماری بهجت استفاده شود. عوارض جانبی شامل علائم و نشانه های آنفولانزا مانند درد  عضلانی است.

  داروهایی که ماده‌ای به نام فاکتور نکروز تومور (TNF) را می‌گیرند در درمان برخی از علائم و نشانه‌های بهجت، به‌ویژه برای افرادی که بیماری شدیدتر یا مقاوم‌تری دارند، استفاده می‌شوند. به عنوان مثال می توان به اینفلیکسیماب (رمیکید) و آدالیموماب (Humira) اشاره کرد. عوارض جانبی ممکن است شامل سردرد، بثورات پوستی و افزایش خطر ابتلا باشد.

مقابله و حمایت

غیرقابل پیش بینی بودن بیماری بهجت می تواند آن را به ویژه ناامیدکننده کند. مراقبت خوب از خود ممکن است در مقابله کمک کند. به طور کلی سعی کنید:

استراحت در هنگام شعله ور شدن. زمانی که علائم و نشانه ها ظاهر می شوند، برای خودتان وقت بگذارید. برنامه خود را در صورت امکان تنظیم کنید تا در صورت نیاز بتوانید استراحت کنید. سعی کنید استرس را به حداقل برسانید.

• وقتی انرژی دارید فعال باشید. ورزش‌های متوسط، مانند پیاده‌روی یا شنا، می‌توانند کمک کنند در بین شعله‌ور شدن بیماری بهجت احساس بهتری داشته باشید. ورزش بدن را تقویت می کند، به انعطاف پذیری مفاصل کمک می کند و می تواند خلق و خو را بهبود بخشد.

• با دیگران ارتباط برقرار کنید. از آنجایی که بهجت یک اختلال نادر است، یافتن افراد مبتلا به این بیماری ممکن است دشوار باشد. از پزشک خود در مورد گروه های حمایتی در منطقه خود بپرسید. 

آماده شدن برای قرار ملاقات 

احتمالاً با مراجعه به پزشک خانواده شروع کنید. او ممکن است شما را به یک پزشک معالج آرتریت و سایر بیماری های روماتیسمی (روماتولوژیست) ارجاع دهد.

بسته به علائم و نشانه‌ها، ممکن است برای مشکلات چشمی به چشم پزشک، برای زخم‌های تناسلی به متخصص زنان یا اورولوژیست، برای مشکلات پوستی به متخصص پوست، برای مشکلات گوارشی به متخصص گوارش، یا برای علائمی که مغز یا اعصاب را درگیر می‌کند به یک متخصص مغز و اعصاب نیاز داشته باشید.

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.

آنچه می توانید انجام دهید

فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

• علائم، از جمله زمان شروع و شدت آنها
• اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های عمده و تغییرات اخیر زندگی
• تمام داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوزها
• سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید

برای بهجت، سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

• به نظر شما چه چیزی باعث علائم من می شود؟
• به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟ آیا آنها نیاز به آمادگی دارند؟
• آیا وضعیت من موقتی است یا طولانی مدت؟
• گزینه های درمانی چیست و کدام را توصیه می کنید؟
• من یک وضعیت پزشکی دیگر دارم. چگونه می توانم این شرایط را با هم مدیریت کنم؟
• بروشور یا موارد چاپی دیگری دارید که بتوانم با خود ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می‌کنید؟

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً از شما سؤالاتی می پرسد، مانند:

• آیا همیشه علائم خود را دارید یا می آیند و می روند؟
• به نظر می رسد چه چیزی شما را بهبود می بخشد؟
• به نظر می رسد چه چیزی شما را بدتر می کند؟
• آیا کسی در خانواده تان بیماری مشابهی دارد؟